Ένα υπέροχο βιβλίο, τόσο νοσταλγικό! Μας μεταφέρει εντελώς αβίαστα στα όμορφα και ξένοιαστα παιδικά μας χρόνια, αρκετά χρόνια πίσω. Στις ατέλειωτες βόλτες μας, στα αχόρταγα παιχνίδια μας, και όταν μας φώναζε η μάνα μας να μαζευτούμε επιτέλους σπίτι, κι ας είχε νυχτώσει, της απαντούσαμε πάντα «λίγο ακόμα μαμά, λίγο ακόμα!». Γινόμαστε και πάλι παιδιά γεμάτα με φαντασία και αθωότητα. Όλη αυτή η ανεμελιά, η ευαισθησία, η τρυφερότητα και η σκανδαλιά φυσικά – όπως την είχε και ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας μας – είναι η επίγευση των παιδικών μας χρόνων. Και τι μαγεία αυτή η μνήμη, να μπορεί να φιλτράρει τα πάντα και να βγαίνουν στην επιφάνεια όλα τα όμορφα, ακόμα κι όταν η παιδική μας ηλικία δεν ήταν και τόσο ιδανική. Και ποιος είναι τελικά ο Γιωργής, ο ήρωας της ιστορίας μας; Μα φυσικά οποιοδήποτε παιδί της δεκαετίας του ’70. Ανέμελο και ζωντανό, πειραχτήρι αλλά και ευαίσθητο. Ζει σε μια οποιαδήποτε ελληνική πόλη της Ελληνικής επαρχίας την εποχή της δικτατορίας, και ντύνει με υπέροχα φωτεινά χρώματα το γκρίζο μιας ζοφερής εποχής . Σ' αυτή τη πόλη θα γνωρίσει ο ήρωάς μας την πραγματική φιλία, θα παίζει με την παρέα του στις αλάνες μπάλα, θα στήνουν φάρσες, θα καβγαδίζουν, θα μεγαλώσουν, θα ανδρωθούν. Ακριβώς σε αυτή την ίδια επαρχιακή πόλη θα γνωρίσει τον πρώτο, «άγουρό» του έρωτα, που θα τον κάνει τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο του κόσμου, που θα αρχίσει να τον ωριμάζει και θα χαραχτεί για πάντα μέσα στην καρδιά του. Δεν σας κρύβω πως ο επίλογος της ιστορίας με συγκίνησε βαθιά και με συγκλόνισε, όπως ακριβώς θα συγκλόνισε και τον ήρωά μας, ενήλικο πια. Η μαγική γραφή του συγγραφέα μας, καταφέρνει και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη στις ιστορίες του μικρού μας ήρωα και μαζί του θα γελάσει και θα συγκινηθεί. Μας δείχνει πως ο παράδεισος είναι μέσα μας, αρκεί να τον ανακαλύψουμε και να μην ξεχάσουμε ποτέ, πως ήταν όταν ήμασταν παιδιά, και όλα τα όμορφα πράγματα που συνόδευαν αυτά τα χρόνια.